Το γράμμα D στην γλώσσα του μπάσκετ σημαίνει Defense, δηλαδή άμυνα! Από χθες βράδυ, όμως, το D σε στέλνει απευθείας στο όνομα του Ντιρκ Νοβίτσκι, του νέου βασιλιά του ΝΒΑ. Και σε ένα άλλο D, αυτό των Ντάλας Μάβερικς, που για πρώτη φορά στην ιστορία τους έφτασαν στην κορυφή!

Ηταν μια βραδιά δικαίωσης για όλους εκείνους που πίστεψαν πως μια ομάδα που παίζει το μπάσκετ με τον σωστό τρόπο μπορεί να ανακαλέσει στην τάξη ένα μάτσο κακομαθημένους εκατομμυριούχους…Το Μαϊάμι έχει να μάθει ακόμη πολλά και κυρίως ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό παιχνίδι με το ταλέντο να υπηρετεί το σύνολο…
Ο Ντιρκ Νοβίτσκι, λοιπόν, από το βράδυ της 12ης Ιουνίου μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων της ιστορίας του παγκόσμιου μπάσκετ. Ο μεγάλος Γερμανός είναι πλέον και πρωταθλητής του ΝΒΑ και αυτό το δαχτυλίδι δίνει ένα ακόμη επιχείρημα σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Ο Ντράζεν, ο Γκαζόλ, ο Ντίβατς και όλοι οι υπόλοιποι είναι καλοί, αλλά βρίσκονται πίσω του…
Ο 33χρονος φόργουορντ και στους φετινούς τελικούς εντυπωσίασε με την απλότητα και την αποτελεσματικότητα του. Και στο πιο μεγάλο βράδυ της καριέρας του, στον έκτο τελικό, αν και δεν βρέθηκε στην μέρα του, ύψωσε το ανάστημα του εκεί που μετρούσε. Στο τέταρτο δωδεκάλεπτο πέτυχε 10 από τους 21 πόντους και βοήθησε το Ντάλας να τελειώσει την δουλειά. Μπορεί να μην τρέχει σαν τον Λεμπρόν, να μην πηδάει σαν τον Γουέϊντ, να μην είναι εκρηκτικός σαν τον Χάουαρντ, αλλά έχει κάτι που λείπει από όλους τους: Είναι αληθινός μπασκετμπολίστας.
Το αποτέλεσμα στο μπάσκετ συνήθως δικαιώνει εκείνους που σέβονται το παιχνίδι.
Ολοι συμφωνούν ότι το Ντάλας πήρε πανάξια το πρωτάθλημα. Ηταν αληθινή ομάδα που έπαιζε το παιχνίδι σωστά, πολεμούσε σκληρά στην άμυνα, λειτουργούσε ομαδικά στην επίθεση και δεν τα παρατούσε ποτέ.
Το ρόστερ του Ντάλας ήταν γεμάτο από βετεράνους που τους είχε ξεχάσει η ιστορία και δικαιούνταν τουλάχιστον ένα τίτλο! Το αποτέλεσμα ήταν δικαίωση και λύτρωση ταυτόχρονα για παίκτες σαν τον Τζέϊσον Κιντ, τον Σον Μάριον και τον Τζέϊσον Τέρι ....
Οι Μάβερικς, βεβαίως, δεν είναι φτηνή ομάδα. Για την ακρίβεια τα σχεδόν 91 εκατομμύρια που κοστίζει η ομάδα τους κατατάσσει στην δεύτερη θέση της σχετικής λίστας πίσω από τους Λος Αντζελες Λέϊκερς. Και ένα μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στο ότι ο Κιούμπαν είχε φροντίσει να δώσει στην ομάδα του το βάθος που δεν είχε το Μαϊάμι.
Παίκτες σαν τον Στίβενσον, τον Μαϊνμί, τον Κάρντιναλ έβαλαν μεγάλα σουτ και κέρδισαν καθοριστικές φάσεις αν και ερχόντουσαν στο παιχνίδι πολλές φορές σαν ένατος, δέκατος και ενδέκατος παίκτης.
Ο θρίαμβος των Μάβερικς έχει και ελληνικό ενδιαφέρον λόγω του Στογιάκοβιτς. Μπορεί ο Πέτζα μετά τα μαγικά που έκανε στην σειρά με τους Λέϊκερς να έπαιξε από ελάχιστα ως καθόλου, αλλά αυτή ακριβώς ήταν η δύναμη του Ντάλας.
Είχε τέττοια χημεία και τόσο βάθος, ώστε όλοι του οι παίκτες σε κάποιο σημείο της πορείας προς τον τίτλο βοήθησαν καθοριστικά για την επίτευξη του στόχου. Ετσι δεν πόνεσαν την ομάδα οι τραυματισμοί του Χέϊγουντ και του Μπάτλερ, ενώ ο Μπαρέα –που υποτίθεται ότι ήταν ο αναπληρωματικός του Τζέϊσον Κιντ – έκανε φάσεις που θύμιζε Αϊβερσον στα καλύτερα του…
Επίσης, η απόκτηση του Τσάντλερ αποδείχθηκε καταλυτική για την φετινή πορεία των Μάβερικς. Ηταν το μεγάλο κορμί που χρειαζόταν δίπλα του ο Νοβίτσκι, για να μην αναλώνεται στην άμυνα των αντιπάλων σέντερ, να τον βοηθήσει στα ριμπάουντ, αλλά και να υποχρεώσει τις αντίπαλες ομάδες να στείλουν πάνω στον Γερμανό τα τεσσάρια τους, γεγονός που τον διευκόλυνε στην επίθεση.
Ο Ρικ Καρλάϊλ, ήταν ο άνθρωπος που ανέβασε επίπεδο τους Μάβερικς. Ο 51 χρονος προπονητής είχε πάρει το πρωτάθλημα σαν παίκτης των Σέλτικς το 1986, είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στο χτίσιμο της εξαιρετική ομάδας που είχαν οι Πίστονς το 2002 (αναδείχθηκε τότε και προπονητής της χρονιάς).
Ο Καρλάϊλ είχε την τύχη αν και μέτριος παίκτης ο ίδιος ( με μέσο όρο καριέρας 2.2 πόντους και 1.1 ασίστ) να συνεργαστεί με κορυφαίους προπονητές τόσο σαν αθλητής όσο και σαν βοηθός. Ο K.C Jones, o Rick Pitino, o Bill Musselman, o Bill Fitch, o Chuck Daly, o P.J Carlesimo, o Larry Bird, αποτελούν μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του ΝΒΑ και ο Καρλάϊλ έμαθε δίπλα τους ότι η ομάδα και η άμυνα κερδίζουν τους τίτλους.
Ο Καρλάϊλ το 2008, πήρε από τον Κιούμπαν το χρίσμα στην θέση του Τζόνσον, αλλά παρά το ότι έφερε την ομάδα στο Νο2 της Δύσης δεν κατάφερε να πάει την ομάδα παραπάνω από τον πρώτο γύρο. Το ότι απέτυχε είναι δεδομένο, αλλά όλοι αναγνώρισαν την βελτίωση του Ντάλας στην άμυνα. Για μερικές ημέρες, ειδικά μετά τον τέταρτο αγώνα με το Σαν Αντόνιο, κινδύνευσε με απόλυση, αλλά τελικά ο τρελός ιδιοκτήτης άντεξε στον πειρασμό και έμεινε προσηλωμένος στο πλάνο…

Και μέσα σε όλα τα άλλα ξεχωρίζουν και τα πανηγύρια στο Βούρτσμπουργκ, την γενέτειρα πόλη του Ντιρκ Νοβίτσκι, που ξενύχτησε για να δει το δικό της παιδί να πανηγυρίζει την κατάκτηση του τίτλου με τους Μάβερικς.

ΤΟ ΜΑΙΑΜΙ
Το Μαϊάμι απέτυχε διότι οι νεαροί σούπερ σταρ του δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν ομάδα. Η αλαζονεία δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος και οι συγκεκριμένοι δεν έμαθαν το μάθημα τους σε κανένα σημείο της σεζόν. Οι ατομικές εμπνεύσεις, ποτέ στην ιστορία του ΝΒΑ δεν αποδείχθηκαν αρκετές για να πάρεις το πρωτάθλημα, ακόμη και αν μιλούσαμε για παίκτες επιπέδου του Τζόρνταν!
Ο Γουέϊντ προσπάθησε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του στους τελικούς, αλλά δεν είχε συνέχεια, ο Λεμπρόν χάθηκε σαν άσσος και δεν βρήκε ποτέ τον ρυθμό του, ενώ ο Μπος μπορεί να σκόραρε, αλλά δεν πόνεσε ποτέ το Ντάλας. Τα σουτάκια από μέση απόσταση ακόμη και αν είναι όλα εύστοχα ούτε φθείρουν τον αντίπαλο, ούτε τον κουράζουν.
Το χαστούκι που προσγειώθηκε με θόρυβο στο πρόσωπο των χιτ, ασφαλώς και δεν είναι καταστροφή, διότι οι Γουεϊντ, Τζέϊμς και Μπος έχουν τα καλά τους χρόνια μπροστά. Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί, όμως, είναι αν τελικά όλοι αυτοί μπορούν να παίξουν μαζί και να αποδώσουν στο επίπεδο που απαιτεί ο πρωταθλητισμός.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν ότι θα πρέπει να φύγει ένας από τους τρεις, για ν’ αποκτηθεί ένας ψηλός (σαν τον Χάουαρντ για παράδειγμα), αλλά είναι και αρκετοί όσοι πιστεύουν ότι χρειάζεται να δοθεί περισσότερος χρόνος, για να παίξουν μαζί οι τρεις πρωταγωνιστές.
Ο Σποέλστρα, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, θα έχει την μοίρα των προπονητών. Ο Ράϊλι, άλλωστε δυσκολεύτηκε αρκετά να συγκρατηθεί φέτος και να μην επιστρέψει στους πάγκους στην μέση της σεζόν. Από την άλλη μεριά, όμως, όποιος και αν είναι ο κόουτς των Χιτ, το πρώτο ζητούμενο θα είναι η συνεργασία των σούπερ σταρ πάνω στο παρκέ και το πώς θα υποστηρίξουν οι ίδιοι την ομάδα. Κι αυτό είναι πολύ περισσότερο ζήτημα νοοτροπίας, παρά θέμα προπονητή…
Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ένα είναι βέβαιο: Πέρα από τους Τεξανούς, εκείνοι που χάρηκαν μετά την κατάκτηση του τίτλου από το Ντάλας είναι πολύ περισσότεροι από όσους θα γιόρταζαν αν τα είχε καταφέρει το Μαϊάμι. Και δεν μιλάμε για το Κλίβελαντ ή, για τον Μπάρκλεϊ που είχαν …προσωπικούς λόγους να στηρίξουν τους αντιπάλους των εχθρών τους, αλλά για τους απλούς φιλάθλους που ήθελαν να δουν τους συμπαθείς βετεράνους των Μάβερικς να δικαιώνονται από την ιστορία!