OΠρίντεζης; Και στην ούγια να γράφει MVP, οπότε εδώ τελειώνει η κουβέντα! Ο Σπανούλης; Δημιουργός, εκτελεστής, και πάνω απ' όλα ηγέτης που δεν κρύβεται ποτέ στις κρίσιμες στιγμές. Ο Αντιτς; Ατζαμής (με 1/12 σουτ), αλλά, δώδεκα ριμπάουντ είναι αυτά, αγάπη μου! Ο Γκετσεβίτσιους; Το 'χει το σουτ και μπροστά στον Κέσελ είναι η μέρα με τη νύχτα! Ο Χάινς; Κοντός για σέντερ, αλλά σκέτος δυναμίτης!
Εκτιμώ τη συνεισφορά όλων αυτών στη χθεσινή πολύ σπουδαία νίκη του Ολυμπιακού επί της (τρίτης στη σειρά, μετά την Εφές Πίλσεν και τη Γαλατασαράι, χαροκαμένης τουρκικής ομάδας) Φενέρμπαχτσε, αλλά τους παρακάμπτω και φτάνω στην. εσχατιά του ρόστερ που έφτιαξε ο Ιβκοβιτς: στο Νο 19, που (για να δώσω μασημένη τροφή σε αυτούς που σπεύδουν να πλακωθούν για ψύλλου πήδημα με τα οπαδικά) μετά τον Παναθηναϊκό, αρχίζει να αποκτά μια κάποια υπόσταση και στον Ολυμπιακό!
Ασφαλώς συνιστά μεγίστη ιεροσυλία η οποιασδήποτε αντιπαραβολή, απλώς επισημαίνω τη σύμπτωση που φέρνει τον Δημήτρη Κατσίβελη να φορά το ίδιο νούμερο με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους!
Το κλείνω εδώ αυτό το θέμα, άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο και στο κάτω κάτω άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Το γράφω αυτό διότι ο μεν είναι τόσο περπατημένος και επιτυχημένος ώστε να θεωρείται η άχραντη εικόνα στο εξώφυλλο της Ευρωλίγκας , ο δε μόλις που άρχισε να μπουσουλάει στο παρκέ! Πλάκα -πλάκα, με συμμετοχή που έφτασε τα 24 λεπτά και τα 24 δευτερόλεπτα στο χθεσινό ελληνοτουρκικό θρίλερ (το οποίο, πέφτοντας διάνα, η ΕuroleagueTVείχε χρίσει 'matchoftheday"), θαρρώ πως όχι μονάχα μπουσούλησε καλά, αλλά έδωσε κιόλας το δικαίωμα στον Ιβκοβιτς να παρατείνει τη δοκιμασία και να συνεχίσει να τον υποβάλει στην μπασκετική «στράτα-στρατούλα»!
Βεβαίως ο Κατσίβελης δεν έπεσε σαν κομήτης στο παρκέ του ΣΕΦ, άλλωστε προσγειώθηκε εκεί πριν από 15 μήνες και πρόλαβε από πέρυσι κιόλας να πάρει το βάπτισμα του πυρός στην Ευρωλίγκα. Απλώς, ενώ σε ολόκληρη την περυσινή σεζόν ο Ντούντα του έδωσε 18 λεπτά (ένα στη Ρώμη και 17 στο πρώτο ματς της σειράς με τη Σιένα, όπου με τη διαφορά να εκτοξεύεται από την αρχή, θα έπαιζε ακόμη και ο. Μίλτος, ο φροντιστής), εφέτος τον έχει κάνει βασικό πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού!
Το εννοώ αυτό, όχι μόνο διότι ο Δημητράκης έχει προλάβει κιόλας να παίξει 41'.25''στα πρώτα δυο ματς, αλλά και επειδή χθες μπορεί να μην ήταν ο starter point guard (Μάντζαρης), αλλά έμεινε στο γήπεδο τριπλάσιο χρόνο από τον Περιστεριώτη, μπήκε πριν από τον Σπανούλη, έφαγε λάχανο τον Λούκας και έστελνε φιλάκια στον (ομογάλακτό του από τον «Μαντουλίδη») Σλούκα, που βρέθηκε εκτός δωδεκάδας!
Αυτό για τα φιλάκια στον συμπαίκτη του και εν δυνάμει ανταγωνιστή του για μια θέση στο backcourtτου Ολυμπιακού, το γράφω στ' αστεία, ωστόσο (είναι ολοφάνερο πως) ο Κατσίβελης δεν χωρατεύει!
Α, για να μην το ξεχάσω, κι επειδή αργά ή γρήγορα θα πήγαινα και στα γονίδια του: ούτε ο πατέρας του χωράτευε, μολονότι ανδρώθηκε σε μια εποχή ερμαφρόδιτου καθεστώτος, όπου οι παίκτες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, «έπαιζαν και μπάσκετ»! Ο συμπλεκτικός σύνδεσμος είχε σαφή έννοια, διότι το πρωί οι περισσότεροι από αυτούς δούλευαν και το απόγευμα φορούσαν την αθλητική περιβολή τους και έκαναν το χόμπι τους, με την ελπίδα ότι θα το κάνουν και επάγγελμα τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ακούς ένα επώνυμο, το μυαλό πηγαίνει κατ' ευθείαν στις ρίζες: όταν πρωτάκουσα το όνομα του Κατσίβελη, όπως επίσης του (συνομήλικου και συμπαίκτη του στις εθνικές ομάδες παίδων και εφήβων) Παπαπέτρου και αργότερα του Μοντσενίγου, ε, διάβολε, θα 'πρεπε να' μουν άσχετος ή να τα 'χω εντελώς χαμένα για να μην υποθέσω ότι όλοι τους είναι γιοι των μπαμπάδων τους! Τούτο δεν σημαίνει ότι έπαιξαν ή παίζουν με μέσον, ούτε πως το μπάσκετ συντηρεί τον νεποτισμό, απλώς συμβαίνει το αυτονόητο: το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά!
Τον μπαμπά (Άγγελο) Κατσίβελη τον θυμάμαι από την εφηβεία και τα δημοσιογραφικά πρωτόλεια μου. Τον έχασα στη συνέχεια και τον ξαναβρήκα στο πρόσωπο του (πολλά υποσχόμενου) γιου του, πριν από πέντε χρόνια. Το όνομα του πιτσιρικά άρχισε να κυκλοφορεί στην μπασκετική πιάτσα το 2006 και τον Ιούλιο του 2007 τους συνάντησα πακέτο (μπαμπά και γιο) στο Ρέθυμνο, όπου διεξήχθη το Ευρωμπάσκετ των παίδων και εκείνη η συνάντηση με γύρισε πάνω από 25 χρόνια πίσω.
Ο Άγγελος Κατσίβελης ήταν ο πόιντ γκαρντ της εξαιρετικής ομάδας του Νέστορα, που κάποτε κατέπλησσε τα ελληνικά μπασκετικά πλήθη! Είχα μερικά κενά στη μνήμη, που μου τα κάλυψε σήμερα ο πάντοτε πρόθυμος Γιωργής Μπουσβάρος, ο οποίος είχε στα χέρια του και διέπλασε εκείνη την ομάδα, η οποία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κατηγορία των εφήβων και την επόμενη χρονιά (1981) βγήκε δεύτερη στη Β' Εθνική, πίσω από τη Λάρισα των αδελφών Σταυρόπουλου, του Ζώη, του Κουραμά ,του Σπηλιώτη και του (προπονητή) Γιάννη Ιωαννίδη.
Ήταν όντως ομαδάρα εκείνος ο Νέστορας και συν τοις άλλοις υπήρξε εκκολαπτήριο παικτών, που αποτελούσαν προϊόν παιδομαζώματος στα σχολεία και στις παιδικές χαρές: Κατσίβελης, Μπακόπουλος, Παναγιωτίδης, Σουανίδης, αδελφοί Βλάχου, Στιβαρός, Κουντουράκης (τον οποίο ο Γιωργής ανακάλυψε, βλέποντας τον να τρώει. λουκουμάδες σε ένα ζαχαροπλαστείο!) και κάμποσοι άλλοι αναδείχθηκαν στη δεκαετία του '80 και οι περισσότεροι από αυτούς άνοιξαν τα φτερά τους προς μεγαλύτερες ομάδες. Για παράδειγμα, ο Κατσίβελης κατηφόρισε στην Αθήνα και έπαιξε στον Πανελλήνιο, αργότερα αγωνίστηκε και στον Δημόκριτο και παράλληλα (με τη λογική του «παίζουμε και μπάσκετ») έπιασε δουλειά στην Τράπεζα Εργασίας, που εδώ και χρόνια λέγεται AlphaBank.
Ο γιος του Αγγελου αναδείχθηκε επίσης από ένα (σύγχρονο) εκκολαπτήριο παικτών: την ομάδα των εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, που έδρεψε δάφνες στα σχολικά, στα παιδικά και στα εφηβικά πρωταθλήματα. Γεννημένος την 1η Οκτωβρίου του 1991, Υπήρξε βασικό στέλεχος όλων των μικρών εθνικών ομάδων, μάζεψε στο παλμαρέ του τρία μετάλλια από ευρωπαϊκά και παγκόσμια Πρωταθλήματα και το καλοκαίρι του 2010 έπεσε στην τσιμπίδα του Ολυμπιακού. Κρίνοντας (όχι ακόμη εκ του αποτελέσματος, αλλά) από το πρώτο δείγμα γραφής και από την προοπτική, το recruiting δεν θα πάει χαμένο.
Ο (εορτάζω ν προχθές) Κατσίβελης είναι γεννημένος πόιντ γκαρντ, έχει ύψος 1,96 και ελέω σωματότυπου, ταλέντου, αντίληψης και εκπαίδευσης (με δάσκαλο τον μετρ του είδους, Δημήτρη Νικολαΐδη) , δείχνει να είναι (αυτό που οι Αμερικανοί λένε) hotprospect! Κάποια στιγμή (και με τη μανία που υπάρχει όχι μονάχα στην Eλλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο: βλέπε την ιστορία με τους Jordanesques) χαρακτηρίστηκε κιόλας «νέος Διαμαντίδης»!
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αυτός ο τίτλος δεν αναφέρθηκε σε ελληνική εφημερίδα ή ιστοσελίδα, αλλά (τον Απρίλιο του 2010) στο scouting report του Eurobasket.com και τότε (σε μια συνέντευξή του προς τον Κώστα Σωτηρίου) ο Κατσίβελης είχε δηλώσει επί λέξει: «Μου το είπαν και το διάβασα κι εγώ Το ξέρω, αλλά σε αυτά τα σχόλια κλείνω τα αφτιά μου! Ο Διαμαντίδης αποτελεί για μένα πρότυπο. Θαυμάζω το παιχνίδι του, παρακολουθώ το πόσο ισορροπημένο είναι. Μακάρι να μπορέσω να βγάλω και εγώ κάποια από αυτά τα στοιχεία στο παρκέ. Είναι ο στόχος μου. Ακόμη, όμως, δεν μπορώ να το κάνω σε αυτό το επίπεδο και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ. Για αυτό σας λέω ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι αδόκιμες. Εγώ αυτή τη στιγμή κάνω τη δουλειά μου"...
Ενάμιση χρόνο αργότερα ο Κατσίβελης συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, χωρίς να μπαίνει στο επικίνδυνο τριπάκι των (δόκιμων ή αδόκιμων) συγκρίσεων. Επειδή λείπω στο εξωτερικό, χθες το βράδυ παρακολούθησα τον αγώνα Ολυμπιακός-Φενέρμπαχτσε από το EUROLEAGUE.TV, όπου καθ' όλη τη διάρκεια της μετάδοσης ο Φρανκ Λόουλορ και ο Τζορτζ Εντι δεν σταμάτησαν να αφιερώνουν εγκωμιαστικά σχόλια στον Κατσίβελη για την αμυντική προσήλωση («hard-noseddefense»), τη σοβαρότητα, την έξοχη εκτέλεση του ρόλου του και τη συνεχή δράση του («veryactive»).
Θα απομονώσω πέντε συγκεκριμένες σκηνές από αυτά τα 24 λεπτά και τα 24 δευτερόλεπτα της παρουσίας του Κατσίβελη, διότι πιστεύω ότι δείχνουν το ποιόν του. Η πρώτη συνέβη στο 33ο λεπτό, όταν υπέπεσε στο τρίτο φάουλ του και γύρισε αμέσως με μια σαφή χειρονομία να καθησυχάσει τον Ιβκοβιτς. Ο Ντούντα όντως τον άφησε στο ματς και λίγο έλειψε να το πληρώσει ακριβά, σε μια αλληλουχία κακών στιγμών στον επίλογο του ματς: στα 20'' «έφαγε» καλάθι στο ένας εναντίον ενός από τον Ούκιτς (75-73), στα 16'' έκανε λάθος στην επαναφορά της μπάλας και όταν κάθισε στον πάγκο για το τάιμ άουτ, έκρυψε με την πετσέτα το πρόσωπό του.
Ο καλός θεός, όμως τον λυπήθηκε και τον αντάμειψε, διότι στα 13'' σηνήργησε με τον Αντιτς στην παγίδα πάνω στον Μπογκντάνοβιτς με την οποία αναχαιτίστηκε το doublepickτων Τούρκων και ουσιαστικά κρίθηκε το ματς, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Αυτό το λάθος θα κυνηγάει τον Κατσίβελη σε όλη του την υπόλοιπη ζωή: σοβαρολογώ, διότι μπορεί να μην τον ανέδειξε σε μοιραίο παίκτη, αλλά τον έκανε να καταλάβει κάτι που άλλοι παίκτες (συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι του) το 'χουν για απωθημένο: να έρθει ένα βράδυ, που θα μπουν στο γήπεδο παιδιά και θα βγουν άντρες και μάλιστα κωλοπετσωμένοι, όπως χθες ο Δημητράκης!
Εκτιμώ τη συνεισφορά όλων αυτών στη χθεσινή πολύ σπουδαία νίκη του Ολυμπιακού επί της (τρίτης στη σειρά, μετά την Εφές Πίλσεν και τη Γαλατασαράι, χαροκαμένης τουρκικής ομάδας) Φενέρμπαχτσε, αλλά τους παρακάμπτω και φτάνω στην. εσχατιά του ρόστερ που έφτιαξε ο Ιβκοβιτς: στο Νο 19, που (για να δώσω μασημένη τροφή σε αυτούς που σπεύδουν να πλακωθούν για ψύλλου πήδημα με τα οπαδικά) μετά τον Παναθηναϊκό, αρχίζει να αποκτά μια κάποια υπόσταση και στον Ολυμπιακό!
Ασφαλώς συνιστά μεγίστη ιεροσυλία η οποιασδήποτε αντιπαραβολή, απλώς επισημαίνω τη σύμπτωση που φέρνει τον Δημήτρη Κατσίβελη να φορά το ίδιο νούμερο με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους!
Το κλείνω εδώ αυτό το θέμα, άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο και στο κάτω κάτω άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Το γράφω αυτό διότι ο μεν είναι τόσο περπατημένος και επιτυχημένος ώστε να θεωρείται η άχραντη εικόνα στο εξώφυλλο της Ευρωλίγκας , ο δε μόλις που άρχισε να μπουσουλάει στο παρκέ! Πλάκα -πλάκα, με συμμετοχή που έφτασε τα 24 λεπτά και τα 24 δευτερόλεπτα στο χθεσινό ελληνοτουρκικό θρίλερ (το οποίο, πέφτοντας διάνα, η ΕuroleagueTVείχε χρίσει 'matchoftheday"), θαρρώ πως όχι μονάχα μπουσούλησε καλά, αλλά έδωσε κιόλας το δικαίωμα στον Ιβκοβιτς να παρατείνει τη δοκιμασία και να συνεχίσει να τον υποβάλει στην μπασκετική «στράτα-στρατούλα»!
Βεβαίως ο Κατσίβελης δεν έπεσε σαν κομήτης στο παρκέ του ΣΕΦ, άλλωστε προσγειώθηκε εκεί πριν από 15 μήνες και πρόλαβε από πέρυσι κιόλας να πάρει το βάπτισμα του πυρός στην Ευρωλίγκα. Απλώς, ενώ σε ολόκληρη την περυσινή σεζόν ο Ντούντα του έδωσε 18 λεπτά (ένα στη Ρώμη και 17 στο πρώτο ματς της σειράς με τη Σιένα, όπου με τη διαφορά να εκτοξεύεται από την αρχή, θα έπαιζε ακόμη και ο. Μίλτος, ο φροντιστής), εφέτος τον έχει κάνει βασικό πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού!
Το εννοώ αυτό, όχι μόνο διότι ο Δημητράκης έχει προλάβει κιόλας να παίξει 41'.25''στα πρώτα δυο ματς, αλλά και επειδή χθες μπορεί να μην ήταν ο starter point guard (Μάντζαρης), αλλά έμεινε στο γήπεδο τριπλάσιο χρόνο από τον Περιστεριώτη, μπήκε πριν από τον Σπανούλη, έφαγε λάχανο τον Λούκας και έστελνε φιλάκια στον (ομογάλακτό του από τον «Μαντουλίδη») Σλούκα, που βρέθηκε εκτός δωδεκάδας!
Αυτό για τα φιλάκια στον συμπαίκτη του και εν δυνάμει ανταγωνιστή του για μια θέση στο backcourtτου Ολυμπιακού, το γράφω στ' αστεία, ωστόσο (είναι ολοφάνερο πως) ο Κατσίβελης δεν χωρατεύει!
Α, για να μην το ξεχάσω, κι επειδή αργά ή γρήγορα θα πήγαινα και στα γονίδια του: ούτε ο πατέρας του χωράτευε, μολονότι ανδρώθηκε σε μια εποχή ερμαφρόδιτου καθεστώτος, όπου οι παίκτες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, «έπαιζαν και μπάσκετ»! Ο συμπλεκτικός σύνδεσμος είχε σαφή έννοια, διότι το πρωί οι περισσότεροι από αυτούς δούλευαν και το απόγευμα φορούσαν την αθλητική περιβολή τους και έκαναν το χόμπι τους, με την ελπίδα ότι θα το κάνουν και επάγγελμα τους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν ακούς ένα επώνυμο, το μυαλό πηγαίνει κατ' ευθείαν στις ρίζες: όταν πρωτάκουσα το όνομα του Κατσίβελη, όπως επίσης του (συνομήλικου και συμπαίκτη του στις εθνικές ομάδες παίδων και εφήβων) Παπαπέτρου και αργότερα του Μοντσενίγου, ε, διάβολε, θα 'πρεπε να' μουν άσχετος ή να τα 'χω εντελώς χαμένα για να μην υποθέσω ότι όλοι τους είναι γιοι των μπαμπάδων τους! Τούτο δεν σημαίνει ότι έπαιξαν ή παίζουν με μέσον, ούτε πως το μπάσκετ συντηρεί τον νεποτισμό, απλώς συμβαίνει το αυτονόητο: το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά!
Τον μπαμπά (Άγγελο) Κατσίβελη τον θυμάμαι από την εφηβεία και τα δημοσιογραφικά πρωτόλεια μου. Τον έχασα στη συνέχεια και τον ξαναβρήκα στο πρόσωπο του (πολλά υποσχόμενου) γιου του, πριν από πέντε χρόνια. Το όνομα του πιτσιρικά άρχισε να κυκλοφορεί στην μπασκετική πιάτσα το 2006 και τον Ιούλιο του 2007 τους συνάντησα πακέτο (μπαμπά και γιο) στο Ρέθυμνο, όπου διεξήχθη το Ευρωμπάσκετ των παίδων και εκείνη η συνάντηση με γύρισε πάνω από 25 χρόνια πίσω.
Ο Άγγελος Κατσίβελης ήταν ο πόιντ γκαρντ της εξαιρετικής ομάδας του Νέστορα, που κάποτε κατέπλησσε τα ελληνικά μπασκετικά πλήθη! Είχα μερικά κενά στη μνήμη, που μου τα κάλυψε σήμερα ο πάντοτε πρόθυμος Γιωργής Μπουσβάρος, ο οποίος είχε στα χέρια του και διέπλασε εκείνη την ομάδα, η οποία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην κατηγορία των εφήβων και την επόμενη χρονιά (1981) βγήκε δεύτερη στη Β' Εθνική, πίσω από τη Λάρισα των αδελφών Σταυρόπουλου, του Ζώη, του Κουραμά ,του Σπηλιώτη και του (προπονητή) Γιάννη Ιωαννίδη.
Ήταν όντως ομαδάρα εκείνος ο Νέστορας και συν τοις άλλοις υπήρξε εκκολαπτήριο παικτών, που αποτελούσαν προϊόν παιδομαζώματος στα σχολεία και στις παιδικές χαρές: Κατσίβελης, Μπακόπουλος, Παναγιωτίδης, Σουανίδης, αδελφοί Βλάχου, Στιβαρός, Κουντουράκης (τον οποίο ο Γιωργής ανακάλυψε, βλέποντας τον να τρώει. λουκουμάδες σε ένα ζαχαροπλαστείο!) και κάμποσοι άλλοι αναδείχθηκαν στη δεκαετία του '80 και οι περισσότεροι από αυτούς άνοιξαν τα φτερά τους προς μεγαλύτερες ομάδες. Για παράδειγμα, ο Κατσίβελης κατηφόρισε στην Αθήνα και έπαιξε στον Πανελλήνιο, αργότερα αγωνίστηκε και στον Δημόκριτο και παράλληλα (με τη λογική του «παίζουμε και μπάσκετ») έπιασε δουλειά στην Τράπεζα Εργασίας, που εδώ και χρόνια λέγεται AlphaBank.
Ο γιος του Αγγελου αναδείχθηκε επίσης από ένα (σύγχρονο) εκκολαπτήριο παικτών: την ομάδα των εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, που έδρεψε δάφνες στα σχολικά, στα παιδικά και στα εφηβικά πρωταθλήματα. Γεννημένος την 1η Οκτωβρίου του 1991, Υπήρξε βασικό στέλεχος όλων των μικρών εθνικών ομάδων, μάζεψε στο παλμαρέ του τρία μετάλλια από ευρωπαϊκά και παγκόσμια Πρωταθλήματα και το καλοκαίρι του 2010 έπεσε στην τσιμπίδα του Ολυμπιακού. Κρίνοντας (όχι ακόμη εκ του αποτελέσματος, αλλά) από το πρώτο δείγμα γραφής και από την προοπτική, το recruiting δεν θα πάει χαμένο.
Ο (εορτάζω ν προχθές) Κατσίβελης είναι γεννημένος πόιντ γκαρντ, έχει ύψος 1,96 και ελέω σωματότυπου, ταλέντου, αντίληψης και εκπαίδευσης (με δάσκαλο τον μετρ του είδους, Δημήτρη Νικολαΐδη) , δείχνει να είναι (αυτό που οι Αμερικανοί λένε) hotprospect! Κάποια στιγμή (και με τη μανία που υπάρχει όχι μονάχα στην Eλλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο: βλέπε την ιστορία με τους Jordanesques) χαρακτηρίστηκε κιόλας «νέος Διαμαντίδης»!
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αυτός ο τίτλος δεν αναφέρθηκε σε ελληνική εφημερίδα ή ιστοσελίδα, αλλά (τον Απρίλιο του 2010) στο scouting report του Eurobasket.com και τότε (σε μια συνέντευξή του προς τον Κώστα Σωτηρίου) ο Κατσίβελης είχε δηλώσει επί λέξει: «Μου το είπαν και το διάβασα κι εγώ Το ξέρω, αλλά σε αυτά τα σχόλια κλείνω τα αφτιά μου! Ο Διαμαντίδης αποτελεί για μένα πρότυπο. Θαυμάζω το παιχνίδι του, παρακολουθώ το πόσο ισορροπημένο είναι. Μακάρι να μπορέσω να βγάλω και εγώ κάποια από αυτά τα στοιχεία στο παρκέ. Είναι ο στόχος μου. Ακόμη, όμως, δεν μπορώ να το κάνω σε αυτό το επίπεδο και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ. Για αυτό σας λέω ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι αδόκιμες. Εγώ αυτή τη στιγμή κάνω τη δουλειά μου"...
Ενάμιση χρόνο αργότερα ο Κατσίβελης συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, χωρίς να μπαίνει στο επικίνδυνο τριπάκι των (δόκιμων ή αδόκιμων) συγκρίσεων. Επειδή λείπω στο εξωτερικό, χθες το βράδυ παρακολούθησα τον αγώνα Ολυμπιακός-Φενέρμπαχτσε από το EUROLEAGUE.TV, όπου καθ' όλη τη διάρκεια της μετάδοσης ο Φρανκ Λόουλορ και ο Τζορτζ Εντι δεν σταμάτησαν να αφιερώνουν εγκωμιαστικά σχόλια στον Κατσίβελη για την αμυντική προσήλωση («hard-noseddefense»), τη σοβαρότητα, την έξοχη εκτέλεση του ρόλου του και τη συνεχή δράση του («veryactive»).
Θα απομονώσω πέντε συγκεκριμένες σκηνές από αυτά τα 24 λεπτά και τα 24 δευτερόλεπτα της παρουσίας του Κατσίβελη, διότι πιστεύω ότι δείχνουν το ποιόν του. Η πρώτη συνέβη στο 33ο λεπτό, όταν υπέπεσε στο τρίτο φάουλ του και γύρισε αμέσως με μια σαφή χειρονομία να καθησυχάσει τον Ιβκοβιτς. Ο Ντούντα όντως τον άφησε στο ματς και λίγο έλειψε να το πληρώσει ακριβά, σε μια αλληλουχία κακών στιγμών στον επίλογο του ματς: στα 20'' «έφαγε» καλάθι στο ένας εναντίον ενός από τον Ούκιτς (75-73), στα 16'' έκανε λάθος στην επαναφορά της μπάλας και όταν κάθισε στον πάγκο για το τάιμ άουτ, έκρυψε με την πετσέτα το πρόσωπό του.
Ο καλός θεός, όμως τον λυπήθηκε και τον αντάμειψε, διότι στα 13'' σηνήργησε με τον Αντιτς στην παγίδα πάνω στον Μπογκντάνοβιτς με την οποία αναχαιτίστηκε το doublepickτων Τούρκων και ουσιαστικά κρίθηκε το ματς, οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Αυτό το λάθος θα κυνηγάει τον Κατσίβελη σε όλη του την υπόλοιπη ζωή: σοβαρολογώ, διότι μπορεί να μην τον ανέδειξε σε μοιραίο παίκτη, αλλά τον έκανε να καταλάβει κάτι που άλλοι παίκτες (συνομήλικοι ή μεγαλύτεροι του) το 'χουν για απωθημένο: να έρθει ένα βράδυ, που θα μπουν στο γήπεδο παιδιά και θα βγουν άντρες και μάλιστα κωλοπετσωμένοι, όπως χθες ο Δημητράκης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου